Heijendaalseweg 300, 6525 SM Nijmegen
024 - 355 80 29
sss.nijmegen@kloosterbrakkenstein.nl

Van de redactie

Afgelopen jaar in 2020 zijn er een drietal personen overleden die een stempel op onze Sacramentskerk hebben gedrukt.

Pater Harrie Verhoeven

Zoals bekend is Pater Harrie Verhoeven, S.S.S. overleden op 26 december j.l.

Pater Bert Janssen

Ook pater Bert Jansen S.S.S.
Bert Janssen was pastoor van de H.Drieëenheid, waaronder toenmalig ook onze Sacramentskerk toebehoorde. In eind zeventiger jaren was hij als assistent en pastoraal medewerker in Hatert en Brakkenstein werkzaam.

Hij was veelal werkzaam onder de jongeren.

Later is hij naar Gouda vetrokken en daar heeft hij ook priesterwijding ontvangen.

In mei 2006 keerde hij weer terug naar Brakkenstein en werd pastoor van de H. Drieëenheid.

Om gezondheidsredenen moest hij stoppen en verhuisde naar het klooster in Lommel, België. Op 26 november 2020 is hij in het ziekenhuis in Genk overleden.

Ben Janssen

Als laatste en zeker niet de minst onbekende was Ben Janssen die overleden is op 9 december j.l.

Ben, in 1944 geboren, kwam uit een gezin van 14 kinderen uit Baarlo.

Hij heeft zich vanaf september 1963 tot september 1982 twintig jaar ingezet voor veel Brakkensteiners. Hij was een zeer geziene pastoraal werker en in 1974 priester gewijd in onze kerk door mrg.Bluijssen. Hij was een bezielend mens.

Zeker bij de K.W.J waar hij ook zijn hart aan had verpand.

Nu nog steeds doen er een veelheid van dierbare verhalen de ronde over Pater Ben, de  mens die midden in het leven stond. Hij hield van mens en dier.

Zo had hij ook een drietal bokjes, Puk, Muk en Moortje, die bij de kloosterboerderij, nu bewoond door broeder Alex S.J., hun onderkomen hadden. 

Als Ben geen tijd had verzorgde deze of genen de dieren. Na zijn Sabbat jaar in Frankrijk vestigde hij zich in Berkel-Rodenrijs en werkte als jongeren pastor, o.a.in Rotterdam en Scheveninger bajes. Hij zette ook een jongeren afkikproject op in Eeserveen.

Half 1989 trad hij uit de congregatie.

Al die tijd heeft hij veel journalistiek werk verricht.

Uiteindelijk vond hij de liefde van zijn leven. Veel Brakkensteiners zijn vrienden gebleven.

Ben kwam ook met een regelmaat hier terug. Hij woonde in Gemert, waar hij ook overleden is. 

Wij zijn hem veel dank verschuldigd. Een artikel uit het Gemerts dagblad is hier bijgevoegd over zijn laatste jaren.

Van allen kunt u hun curriculum vitae nalezen op de geschiedenis sectie van onze  website.

De redactie


Een interview uit het Gemerts nieuwsblad in 2015

In de Biechtstoel: Ben Janssen.

GEMERT – Een klein decennium geleden werd Ben Janssen geraakt door de liefde. Reden waarom hij na een aantal jaren afzakte vanuit Alphen a/d Rijn naar Gemert. Al snel pakte hij nóg een liefde op: die voor het vreemdelingenverkeer. 

Hij is de ambassadeur van de VVV en in dat kleine winkeltje op het Ridderplein is het passen en meten, maar onze biechtstoel kan er nog wel bij.

Geloof je?

Ik ben door-en-door katholiek. Een beetje als doorregen spek. Het geloof is de dragende kracht in mijn leven, de inspiratiebron bij wat ik doe en ben. De kerk is voor mij de gemeenschap waarin we elkaar ondanks alles vasthouden en samen horizon zoeken. De blinde die de lamme draagt. Voor ons is de abdij van Berne in Heeswijk zoiets als een thuishaven. Vieren, zingen, breken en delen.

Wat is je grootste deugd? 

Ik denk dat ik probeer om de echte mens te zien achter alle façades van geld of macht. Ik heb jarenlang in gevangenissen met zware criminelen gewerkt. Als je de mens achter misdrijven kunt ontmoeten, ontdek je kwetsbare mensen met veel pijn en verdriet, maar ook met heel mooie kanten, die je niet zo gauw zou verwachten onder een laag van tatoeages.

Wat is je grootste zonde? 

Er zijn mensen die vinden dat ik wat snel in de schijnwerpers sta. Daarom zat ik ook niet op een uitnodiging voor de biechtstoel te wachten. Maar van de andere kant: in de opleiding van journalistiek leer je dat de eerste regel is dat je probeert een voet tussen de deur te krijgen. Vandaar.

Wat koester je het meest? 

Natuurlijk mijn dochter en mijn zoon. Twee jongvolwassen mensen die met warmte en een positieve instelling in het leven staan, bezig om met hun talenten en creativiteit iets moois tot stand te brengen in de samenleving. Ik zou ze voor geen goud willen missen. En dan natuurlijk mijn dagelijks maatje, Jeanne, mijn lieve vrouw. Zo loopt er in Gemert geen tweede rond. Heerlijk om te zien wat zij ook voor anderen kan betekenen.

Wat stuit je het meest tegen de borst? 

Bureaucratie, ambtelijke taal en manoeuvres om de echte problemen te verdoezelen. Ik hou niet van dubbele agenda’s en politiek gekonkel. Maar zoiets bestaat ook in het mooie Gemert met zijn rijkdom aan cultuur en geschiedenis. Daar ben ik in de paar jaar dat ik hier woon, toch van geschrokken. Net alsof het in het westen makkelijker was om solidair, schouder-aan-schouder, de mouwen op te stropen en samen aan een goede toekomst te werken. Ik merk te vaak dat men de eigen rode loper het belangrijkste vindt.

Waar kun je heimelijk van genieten? 

Van een goed boek met een lekker glas wijn en zachte klassieke muziek op ons balkon, in het zonnetje boven het park. Het is natuurlijk luxe en dat besef ik ook. Maar ik ben ontzettend dankbaar dat dat zonder schuldgevoel mag. Naast het vrijwilligerswerk dat ik voor de VVV doe. Daar geniet ik ook van. Ik heb heel mijn leven hard en met veel voldoening gewerkt in pastoraat, ontwikkelingssamenwerking en journalistiek. En dan is het zalig om in je pensioen in een redelijk goede gezondheid te mogen relaxen met een wijntje op het balkon of samen fietsen met een PeelPeuzelke onder je snelbinder.

Van wie kun je nog wat leren? 

Als ik jongeren met een zorgtaak zie omgaan met oudere gehandicapte mensen in een centrum als de Ruijsschenberg, dan vind ik dat bewonderenswaardig. Daar kan ook ik met mijn praatjes stil van worden. Ik heb van Pygmeeën in de regenwouden van Kameroen en van vrouwen op de eilanden van Bangladesh na de vloedgolf meer geleerd dan van een hoop colleges op de universiteit.

Achter welke deur in Gemert – Bakel zou je wel eens een kijkje willen nemen? 

Achter de deur van mensen die soms als volwassenen alleen een gezin draaiende moeten houden met een bijstandsuitkering. Niet uit nieuwsgierigheid, hoor. Maar proberen om wat meer betrokken te zijn bij mensen voor wie het leven hier ook een gevecht kan zijn. Hoe kom je de schande voorbij dat je moet voortleven dankzij de voedselbank? Hoe ga je om met voortdurende onmacht? Hoe kun je kinderen opvoeden tot strijd en tevredenheid tegelijk?

Met wie zou je wel eens een weesgegroetje willen bidden? 
Met een van onze grote kunstenaars, Gerard van Lankveld. Ik kom hem geregeld tegen. Maar achter zijn kunstwerken vermoed ik een hele wereld. In de kunst zie je vaak hoe schoonheid en religie elkaar raken. Kijk naar van Gogh of Rembrandt: hoe zij worstelden in armoede of afwijzing om licht te vinden in duisternis. Uit een schilderskwast komen vaak grote lijnen van spiritualiteit.

Heb je verder nog iets op te biechten? 
Nog een heleboel, denk ik. Maar voor het mooie dorp Gemert is dit voorlopig genoeg. De rest bewaar ik graag voor intiemere ontmoetingen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *