3 februari: het feest van de H.Blasius

Op het feest van de H. Blasius was het meestal koud in de kerk. Toch waren er, ondanks de kou, op 3 februari meer mensen dan gewoonlijk, want de pastoor zou na de mis de Blasiuszegen geven. De banken zaten vol met moeders en hun talrijke kinderen. Vaak hadden ze ook nog een zuigeling op de arm. Na het Ite Missa est ging iedereen naar voren tot bij de pastoor, die voor de communiebank stond met twee gewijde kaarsen, die hij kruiselings vasthield. Eén voor één kregen de gelovigen de twee uiteinden van de kaarsen tegen beide zijden van de hals gedrukt. Dat gaf voor een jaar bescherming tegen allerlei vormen van keelziekten en dat was een hele geruststelling in een tijd dat geneesmiddelen even schaars waren als nu de gelovige gebruiken. Tegenwoordig nemen we een dropje en, als dat niet helpt, zo ’n veredeld zuurtje, dat voor een kwartiertje helpt. Mocht het dan nog niet overgaan, dan zoeken we hulp bij de huisarts of zelfs bij de specialist. De Blasiuszegen wordt hoogstens nog gegeven in een paar kerken in Vlaanderen en Nederland, die aan de heilige zijn toegewijd. Deze tijd leent zich niet meer voor dat soort eenvoudig vertrouwen. Wij kiezen voor de weg van de wetenschap en de zekerheid van de empirische bewijzen. 

Als dat zo is, vraag ik me toch af, waarom steeds meer mensen hun heil zoeken bij alternatieve geneeswijzen, handopleggers, gebedsgenezers en kwakzalvers. Een mensenleven kan blijkbaar niet enkel steunen op de vindingen van het eigen ras. Vandaar dat we behoefte hebben aan een Toegevoegde Waarde. Ook de Blasiuszegen past in het hoofdstuk Toegevoegde Waarden, omdat hij een beroep doet op bovenmenselijke krachten. Of deze zegen ooit mensen werkelijk heeft behoed voor welke keelziekte dan ook, mogen we met recht betwijfelen, al weetje als mens maar nooit. Het idee dat de H. Blasius in het bijzonder hielp tegen keelziekten, berust immers op een legende, die vertelt dat de heilige eens een kind heeft gered, dat een visgraat in de keel had. De H. Blasius, een bisschop die leefde in de vierde eeuw, werd bovendien aangeroepen tegen eczeem, brandwonden, maagpijn, waterzucht, verzweringen en allerlei kinderziekten.