Ter ere van het 10 jarige bestaan van de nieuwe kerk, deze week een preek over het verleden van de kerk.

Pater Aloys

Vanavond gedenkt de kerk de sterfdag van Sint Franciscus en morgen zijn Feestdag. Van hem wordt verteld, dat hij een droom kreeg dat hij een kerk, die in verval was, moest herstellen. Later begreep hij dat hij moest werken aan het herstel van De Kerk.

Kerkgebouw en mensen kunnen niet zonder elkaar. Wij gedenken vandaag het 10 jarig bestaan van dit kerkgebouw. Dit kan niet zonder de mensen, die dit gebouw tot een echt kerkgebouw hebben gemaakt. Maar het is niet het eerste gebouw.

Meer dan 100 jaar wordt op deze plaats liturgie gevierd. Het was een tijd waarin ons land bezaaid was met kerken, kapellen, kloosters en pastorieën. De Baron die in deze buurt woonde, had graag een kapel dicht in de buurt, om zo ten kerken te kunnen gaan op zondag. De parochiekerk was te ver weg. Denk ik dan. Andere sacramenten buiten de eucharistie moesten in de parochiekerk van Hatert gevierd worden.

Het kerkgebouw was anders inricht. Het altaar stond tegen de muur en de preekstoel was zo gezet, zoals wij ook vandaag in de lezing horen, dat de predikant boven de mensen kwam zodat zij zijn preek goed konden horen. Heel veel werd door misdienaars en priesters gedaan aan liturgische handelingen. In de handelingen van de apostelen krijgen wij, vandaag, een inkijk in de eerste bijeenkomst van Christenen.

Het was in de begin tijd van het Christendom. Men deelde het brood in een of ander huis. Eind jaren 50 riep de kerk op tot vernieuwing van het kerkelijk leven. Geïnspireerd onder ander door de handelingen van de apostelen, werd er na gedacht over de vernieuwing van het kerkelijk leven. De liturgie werd weer een gemeenschapsliturgie, dat zag je aan de inrichting. Altaar centraal, priesters, misdienaars, lectoren, pastorale werkende, collectanten, kosters. Ieder kreeg een eigen plaats en taak. Hoe de vorm ook is.

De kern van de boodschap is gebleven. Jezus zegt het vandaag kernachtig bij Johannes. Aanbidden in Geest en waarheid. Dat is niet alleen bidden en vieren in het kerkgebouw, maar ook waarachtig omgaan met de Godsboodschap. Men kan vele vormen kerkgebouwen bedenken, maar als dat er niet is dan kun je vragen stellen bij ons geloof. En dat wil niet zeggen, dat wij altijd waarachtig zijn. Maar het streven na een houding, waar in God en mens tot zijn recht komen, is toch het uitgangspunt van ons geloof. Ik ben begonnen met Sint Franciscus en eindig met Pater Eymard, die wilde graag Cenakels overal in de wereld, waar mensen zich kunnen voeden met eucharistie en daardoor groeien in geloof.

Mogen het ons gegeven zijn, om waarachtig nog jaren zo’n gemeenschap te zijn, dan wordt onze kerk steeds meer Kerk. Of niet soms?