Pater Fons

Afgelopen dinsdag werd ze 18 jaar. Prinses Amalia. Nu officieel Kroonprinses. We weten inmiddels, door het boek van Claudia de Breij wat meer over haar. Ook dat ze bereidt is om koningin te worden.

Maar stel je voor dat prinses Amalia  in het klooster zou gaan bij de zusters van Moeder Teresa. Stel je voor dat ze zou zeggen: al dat gedoe rond het koningshuis en al die Nederlandse toestanden vind ik maar niets, ik ga werken in de sloppenwijken van Calcutta. Het is maar een fantasietje, het zal wel nooit werkelijkheid worden.

Maar wat Johannes de Doper deed lijkt er wel een beetje op. 

Hij was wel geen koningskind, hij was niet van hoge adel, maar zijn vader Zacharias was priester en behoorde tot de priesterklasse en dat was in de joodse samenleving toch een van de hogere standen. 

En deze Johannes trok de woestijn in en kleedde zich als een bedelaar.
Bijbelgeleerden vermoeden dat hij zich aansloot bij de Essenen, dat zou je een soort kloosterorde kunnen noemen maar van joodse signatuur. 

Die Essenen leefden in groepen in de woestijn.

En dan kun je je afvragen: hoe komt een man als Johannes ertoe om het leven in zijn stand, in zijn priesterklasse, los te laten en de woestijn in te gaan?
Aan het eind van het zijn geboorteverhaal wordt er gezegd: Hij groeide op en werd steeds sterker door de geest. Je kunt dan aan allerlei bovennatuurlijke toestanden denken maar je kunt het ook vertalen met: hij had de ware geest te pakken.
Je kunt dat wellicht ook andersom zeggen: de ware geest had hem te pakken. 

En die ware geest is een levensvisie en levenshouding waarin de echte waarden van het leven centraal staan: namelijk zorg en aandacht voor elkaar.

Dat blijkt heel duidelijk uit de evangelielezing van vandaag: als je dubbele kleding hebt, geef dan wat aan wie niets heeft, als je genoeg voedsel hebt, deel dat met iemand die honger heeft. Als je belastingontvanger bent, vraag niet meer dan is vastgesteld. 

Als je soldaat bent, maar geen misbruik van je macht om geld af te persen. 

Heel concrete dingen die direct betrekking hebben op het leven zelf, hoe je met elkaar omgaat.
De joodse priesters en wetgeleerden maakten zich druk over allerlei regeltjes rond de eredienst in de tempel en allerlei religieuze gewoonten. 

Maar Johannes vindt die dingen duidelijk maar bijzaak, hoe we leven met elkaar is veel en veel belangrijker.

In die zin lijkt hij ook helemaal naar degene naar wie hij verwijst, naar Jezus. 

Hij zal jullie dopen met de heilige Geest en met vuur, d.w.z. hij geeft jullie de ware geest en de vurigheid om in die geest te leven. 

In zijn prediking geeft Jezus ook geen religieuze regeltjes, hij verwijt juist de joodse priesters en schriftgeleerden dat zij veel te veel vast zitten aan allerlei kleine regeltjes, zodat zij de ware levensvisie en levenshouding vaak over het hoofd zien: namelijk, zorg en aandacht voor de medemens, voor iedere medemens, met name voor de zwakken en gekwetsten.

Hen helpen, er niet alleen zijn voor onszelf, dat is de weg van de bekering, en zo bereiden we de weg van de Heer en maken we zijn paden recht.

En die barmhartigheid is niet alleen de barmhartigheid die we krijgen van onze algoede God, maar ook de barmhartigheid die we zelf geven aan onze medemensen. 

‘Zalig de barmhartigen, want zij zullen barmhartigheid ondervinden’, zegt Jezus in zijn Bergrede. 

Laten we dus barmhartig zijn voor onze medemensen, zeker voor onze medemensen in nood. En denk ik b.v. aan onze Adventsactie en kerstacties. 

Even barmhartig als God de Heer is voor ieder van ons. 

Zodat we de weg van de Heer bereiden en zijn paden recht maken. 

En als we dat in ons leven waar maken, dan hebben we de ware geest te pakken, die geest van kerstmis,  de geest van Jezus, onze Koning.

Amen.