Pater Fons
Het nieuwe kabinet is bijna rond. Vandaag of morgen weten we meer. Nieuwe gezichten en bekende gezichten. Vooraf was de wens om een juiste verhouding van mannen en vrouwen. Ik heb nog niet nageteld of dat ook gelukt is.
Zo was ook de wens bij de tweede kamer verkiezingen dat de gekozen volksvertegenwoordigers een goede afspiegeling zou zijn van ons multi culturele landje. Iedereen moet zich herkennen .
Komende week zal de nieuwe regeringsploeg op het bordes staan met de koning.
Dit weekend komen wij ook in onze kerststallen
mensen tegen met verschillende huidskleuren.
De Bijbel vertelt daar niet over,
maar de traditie verhaalt over drie koningen,
afkomstig uit verre streken.
Zij worden reisgenoot, terwijl zij een ster volgen.
Wij noemen hen “wijzen”,
omdat zij zich door de donkere nacht laten loodsen
door een hemels licht.
“Kick out zwartepiet” hoeft zich niet druk te maken.
De zwarte koning, de bruine koning en de blanke koning
staan broederlijk naast elkaar.
De koningen bij onze kerststallen zijn niet geschminkt.
Zij vertegenwoordigen hun volk,
zo mooi en goed als ieder mensenras kan zijn.
Zij staan daar als gelijken.Hun geschenken vertellen,
dat ieder van hen veel te bieden heeft. Ze knielen niet voor elkaar, maar voor een Kind.
Het is een mooi begin …
zo’n veelkleurig gezelschap.
Ieder moet zich kunnen herkennen in de gemeenschap
die rond Jezus staat.
Maar deze wereld is nu eenmaal geen stilleven.
De geschiedenis leert ons,
dat het vaak zo anders is geweest,
ook in de gemeenschap van Jezus.
Christenen hebben vaak tegenover elkaar gestaan,
zich verheven gevoeld,
beter en heiliger dan anderen.
Kerken in het Oosten en het Westen
hebben elkaar lang uit het oog verloren,
net zoals de kerken van het Protestantisme
en de Katholieke kerk.
Goddank voor de oecumenische beweging,
waardoor we elkaar de afgelopen vijftig jaar
weer in vriendschap en respect ontmoeten.
De koningen uit onze kerststallen
wijzen ons de weg naar Jezus,
maar ook de weg naar elkaar.
Ieder draagt een eigen gave, een kostbaar geschenk.
Ook dát moeten we in onze kerken telkens weer leren.
Om elkaars geschenken te aanvaarden
als een gave van God en een gave aan God.
De eigen inbreng van vrouwen én mannen,
de roeping van gewijde en toegewijde christenen,
de veelkleurige eenheid van mensen uit zoveel verschillende
landen en culturen.
Ooit zei bisschop uit Zuid-Afrika:
“Geef ons de Bijbel in handen, wij kunnen allang lezen”.
Inmiddels zouden wij
van Christenen uit Afrika, Azië, of Zuid Amerika,
kunnen leren om de Bijbel te lezen en te leven.
Voordat de kerststal weer wordt opgeborgen,
mogen wij vandaag onze ogen uitkijken.
Drie koningen schuiven aan.
Zij vertellen dat, wie iets van Jezus begrijpt,
anders gaat kijken
naar de mensen die Hij samenbrengt.
Rond de kribbe vormde zich een gemeenschap,
waarin koningen geduldig wachten op herders.
Een gemeenschap waarin huidskleur telt,
niet omdat de een boven de ander staat,
maar omdat ieder volk waardevol is.
Een gemeenschap waarin niemand bóven de ander staat,
maar waar allen knielen voor een vrouw met haar kind.
Een en al eerbied voor het nieuwe leven
dat God met mensen deelt. Amen!