Zondag 19 februari, Pater Aloys
De afgelopen vrijdag was ik te gasten bij een Carnavalsvereniging in Overasselt waarvan ik deze onderscheid mocht ontvangen. Bij deze gelegenheid werd vaak gevraagd: Wat het verschil is tussen Overasselt (waar ik lang gewerkt heb) en Groesbeek waar ik nu voor halve dagen mag werken. Mensen willen graag het verschil weten en hoop, misschien, dat zij beter zijn dan die ander.
Jezus vraagt vandaag wat het verschil tussen mensen die niet of wel geloven. Dat is ander verschil dan tussen mensen onderling of tussen bijvoorbeeld Carnavalswagens.
Het verschil maken? Hebt je daarbij weleens stil gestaan? Wat is het verschil van jou leven, buiten naar de kerk gaan, het bidden voor en na het eten. Waarin maken wij, als christen, een verschil?
Wij zijn de laatste weken bezig met de bergreden. De reden waarin Jezus omschrijft wat hij belangrijk vindt. De reden is baseert op de wet. Om heilig te worden of wel een goed mens te worden zoals wij dat in de eerste lezingen hoorde daar gaat om in ons leven. En om een goed mens te word gaat niet alleen om de wet uit te voeren maar verder te gaan dan de wet. De naast beminnen als je zelf. Dat vraag om inspanning. Dat vraag om de spanningen te doorbreken.
Als Jezus zegt: keer je de ander wang toe dan is dat beeldspraak waar mee hij wil zeggen: laat maar zien dat je het geweld wil door breken. Steeds weer horen wij vandaag ga maar een stap verder. Een mijl doet dan twee mijlen. Bemint je vijand. Wie gaat met Poetin praten? Wie gaat met zijn boze buurman praten? Wie geef toe? De eerste stap die jij kan zetten dat ben je zelf. Daarin kan je het verschil maken. Daaraan kan men zien dat je in het voetspoor van Jezus gaat. Immers met vrienden kan men wel een wagen bouwen voor het carnaval. In de optocht lopen met gelijkgestemde.
Maar waarmee je goed kan vinden is niet zo moeilijk dat kan iedere mens maar juist verder gaan dat je zelf zou willen dat is een uitdaging. Dat is verder kijken en denken dan jezelf. Bij Jezus gaat om die gemeenschap. Het samen op weg gaan en dan echt samen op weg gaan met rechtvaardig en onrechtvaardigen. God laat voor ieder het regenen en de zonschijnen. En daarin vinden wij ook de geest van carnaval waarin men schouder aan schouder een feest viert. Niemand wordt uitgezonderd. En ik zie het ook gebeuren hoe mensen
als de eerste telefoon nemen om het goed te maken met de vrienden of vriendin. Zand erover, verder gaan. Of als iemand geen zin heeft om weg te gaan toch gaat zonder te zeuren met die zus of die broer die altijd moeilijk doet. Ik kom ze tegen. Mensen die belangloos er zijn voor de ander. Het zijn vaak stille getuigen van het verhaal van Jezus. Zijn dat altijd Christenen? Ik heb er vaak ook niet-Christen gezien die in zijn voetspoor zijn gegaan. Het blijf een uitdaging of je carnaval viert of niet.
Wat je ook doet de bergrede blijft ons boeien
…………….of niet soms??