Door Peter Nissen.

Benedictus wordt, bij de herinnering aan een mooie vrouw, zo door zinnelijke passie overvallen dat hij de eenzaamheid bijna verlaat. Hij werpt zich in de doornen. Door de wonden aan zijn huid wordt de wond in zijn ziel geheeld (Vita 2). ‘Waarom werpt Benedictus zich in de doornen? De klassieke uitleg is: om de bekoring te doden. Maar je kunt het verhaal ook zo lezen: het ging Benedictus erom het lijden dat hij ondervond, echt te voelen. Benedictus leed onder de eenzaamheid. Hij verlangde naar een vrouw, naar haar lichaam, haar tederheid, haar gezelschap. Die pijn wilde hij niet meer verdringen, geen troost zoeken, waarin dan ook, hij wilde het gemis niet compenseren, maar het voelen: “Ja, het doet pijn dat ik alleen ben. Ja, het doet pijn dat ik iemand mis. Ik wil het nu voelen en het niet meer verdringen. Het is mijn waarheid.” Nadat hij deze pijn aanvaard had, bedaarde hij.’
Mauritius Wilde, Der Mönch in dir (2024).