Door Pater Aloys.

Hebt u wel eens gedacht: Hoe moeten de leerlingen zich gevoeld hebben tijdens het laatste avondmaal. Toen Jezus met zijn leerlingen het Joodse Pasen vierde. Jezus sprak net een paar andere woorden uit met name: “Dit is mijn lichaam dat voor u gebroken is” en “dit is mijn bloed dat vergoten wordt” Waarmee deze eeuwen oude ritueel van het Joodse volk in een andere licht kwam staan. Zouden de leerlingen dat besef hebben gehad?  Zou er in de leerlingen en het volk dat de brood vermenigvuldiging, het evangelie van vandaag, mee hadden gemaakt een grote ommekeer te weeg gebracht? 

Wij weten wel dat Petrus en zijn vrienden ver weg waren toen Jezus gevangen werd genomen.

Van Pater Eymard weten wij over zijn ommekeer in geloof. Toen hij op een goed moment bij de Calvarieberg het lijden van Christus zat te overwegen hoe hij gegrepen werd door de liefdegaven van Christus. Wat hij vaak verwoorde als zelfgaven. Dat hij niet moest leven vanuit het lijden en te korten dat vooral door het Jansenisme werd verkondigt en waarin Pater Eymard werd opgevoed en helaas  vooral angst voortbracht bij gelovigen. Pater Eymard kreeg een ervaring dat wij door de eucharistie kunnen groeien in de liefde. Jezus die zichzelf gaf uit liefde voor ons. Niet de liefde van ik moet veel invloed hebben in de kerk. Of zoveel mogelijk land of aanzien, maar de liefde die er wil zijn. Het gaat Jezus niet om hem zelf. Het gaat God niet om dictator te zijn van “Gij zult”. Maar het gaat Jezus om iedere mens en zoals Abram gezegend werd zo wil hij dat ieder mens gezegend wordt. Dat het beste in ieder mens mag groeien. Dat hij een zegen mag zijn voor zichzelf, voor de naaste en de schepping. Daarvoor is het niet nodig dat niemand meer of minder is. Ieder mens heeft genoeg aan wat hij heeft. 

Ook vandaag gebeurt dit in het evangelie. Jezus vroeg niet meer en niet minder. Wat er was, was genoeg om van te leven. In de eucharistie wat wij vieren wil God met ons zijn. Pater Eymard zei: dit brood is om te eten. Niet om naar te kijken of te bewaren, maar om het je eigen te maken. Juist de mensen die weinig hebben daar moeten wij zijn. Hij opende een huis in een van armste wijk van Paris en daar begon de groei van zijn stichting. Om juist er voor die mensen te zijn. 

De kerk moet niet om zichzelf leven maar moet er op uit. De liefdesgave die wij hier vieren door te geven, niet meer en niet minder. Ook in onze dagen is er genoeg om te geven. 

Gisteren kreeg ik nog een telefoon van iemand. Zij is 93 jaar kan niets meer alleen een korte wandeling op de Markt. Iedere dag, zegt zij, kom ik mensen tegen die ik met een enkele woord of zin blij maakt of ik luistert gewoon. Ik heb de gaven om te luisteren en gewoon wat te vertellen. Daardoor voel mij tot zegen en een gelukkig en dankbaar mens. 

Ik dacht deze vrouw heeft het begrepen immers het gaat vaak niet om de grootte maar in het kleine zit vaak zoveel 

………………..of niet soms?