Op zaterdag 5 februari j.l. is er een herdenkingsdienst gehouden in onze kerk vanwege het overlijden van pater Dré van Zon. Hij overleed op 1e Kerstdag in Maputo, Mozambique waar hij 50 jaar geleden als missionaris was begonnen.

Zijn stichting Mutanyana weru ( ons dorpje ) werd een groot succes. Afgelopen jaar was de adventsactie hier nog voor bestemd en bracht een recordbedrag alleen al vanuit Brakkenstein meer dan € 10.000 op. Vele vrouwen en gehandicapte kinderen heeft hij daar geholpen om een klein beetje menswaardig bestaan op te bouwen.

De laatste tijd was Dré ook in het Hospitaal diegene die bij stervende corona patiënten als laatste aanwezig was. Toen Dré ook corona kreeg kon hij daar niet terecht. Dus vroeg hij, laat mij maar thuis sterven. In de vroege ochtend van 1e Kerstdag is hij overleden. We verliezen in hem een markante en hardwerkende medeconfrater.

Bij de dienst waren behalve de familie ook veel vrienden en buurtbewoners uit Venhorst aanwezig. Zelfs de burgemeester gaf acte de présence. Na afloop werd er tijdens een koffietafel op gepaste afstand in Roomsch leven veel na gepraat over Dré  en ook met Pater Theo Ewals, die jarenlang ook daar werkte, herkende zijn oude buurtgenoten.

Het kruisje met zijn naam is bij gezet in de X-tus van de Maria kapel.

Tijdens de viering gaf pater Fons de volgende preek.

Preek

Dankbaar willen wij pater André gedenken tijdens deze eucharistie viering. 

Eucharistie willen ook eigenlijk zeggen ‘dank brengen’. Wij willen inderdaad God danken voor dat mooie leven van André, voor alles wat hij geweest is als missionaris, en betekend heeft voor zovele mensen hier, binnen de familie en congregatie  en vooral in Afrika, in Mozambiek, Maputo gedurende zijn  missionaris leven.

Zo willen wij dankbaar gedenken, wetend dat in geloof het een ‘tot weerziens‘ zal zijn. 

De dood is geen einde, maar een deur die opengaat en binnenleidt in de volheid van het leven, waar wij allen voor bestemd zijn. Wij zijn allemaal op weg naar dat leven dat geen einde kent.

We hebben zojuist twee teksten gehoord uit de Heilige Schrift, die, zo dacht ik, duidelijk in betrekking staan tot het leven van  pater André van Zon. We hebben in het begin van de viering gehoord in het ‘in memoriam’ hoe hij als missionaris voor de armen, de weduwen en wezen, de gehandicapten zich heeft ingezet. De keuze voor het evangelie lijkt mij duidelijk:

 al wat gij gedaan hebt voor een deze geringsten van mijn broeders hebt Gij voor Mij gedaan.

We hebben gehoord hoe hij in 1972 naar Afrika is gegaan. Dat was wat zijn hart wilde. Een echte missionaris, verkondiging in parochie en les geven, maar vooral de dienst aan de naaste.

En wat is missioneren anders dan over heel de wereld Gods boodschap van liefde en vrede uitdragen, en meebouwen aan zijn Koninkrijk. Dat deden de apostelen na Jezus’ hemelvaart, en dat hebben christenen doorheen de eeuwen altijd gedaan. Zo pater André. 

Ook vandaag doen we dat nog, en we zullen dat blijven doen, want als we dat niet meer doen, wordt Gods Koninkrijk van liefde en vrede opgevreten door egoïsme, onverschilligheid, vernietigende drang naar macht en bezit ten koste van de medemens en van de machteloze bevolking, van de aarde, van de wereld.

Missioneren is dus veel meer dan heidenen bekeren, dopen, sacramenten toedienen en naar de mis doen gaan. Missioneren is meebouwen aan Gods Koninkrijk van liefde en vrede voor alle volkeren, waar ook ter wereld.

‘Gedoopt en gezonden – De Kerk van Christus op missie in de wereld’  was het thema dat  paus Franciscus 2 jaar geleden heeft gelanceerd.  Want missioneren is niet alleen het werk van missionarissen, het is het werk van alle christenen, dus ook van ons. 

We zijn dus allen missionarissen. We moeten daarvoor niet  naar de andere kant van de wereld trekken, maar vlakbij, in onze omgeving, in ons gezin, op ons werk, in gelijk welke vereniging getuigen van ons geloof in onze God die alleen maar liefde en vrede is. Want allen zijn we gedoopt, dus  zijn we ook gezonden om missionaris te zijn, waar we ons ook bevinden. We zijn immers de Kerk van Christus op missie in de wereld.

. Jezus maakt het ons zeer duidelijk. Echte eredienst, echte dienst aan God, dat is dienst aan de mensen!

De dienst aan zieken en ouden van dagen, aan eenzamen en mensen die honger lijden, aan mensen die lichamelijk of geestelijk lijden. De dienst aan de mensen, dat is echte eredienst, dat is de echte dienst aan God. Want datgene wat wij voor de geringsten onder onze broers en zussen hebben gedaan, dat hebben we voor God gedaan; daaraan zullen we worden gemeten.

Wie zijn naaste uit het oog verliest, die kan nog zo veel naar de kerk gaan, in Gods ogen heeft hij dan alleen iets voor zichzelf gedaan. Wie dat niet wil, voor wie God belangrijk is, en wie God echt wil dienen, die moet Jezus’ woord consequent volgen. Want Jezus maakt ons duidelijk wat we moeten doen wanneer we God werkelijk willen dienen. Wie Jezus ernstig neemt beseft dat eredienst vooral ook buiten het kerkgebouw moet plaatshebben. Want anderen dienen, hun nood lenigen, dat is voor Jezus de enige ware eredienst. 

Het adembenemende in dit evangelie vind ik de verwondering aan het eind. 

De rechtvaardigen zijn zeer verbaasd. Ze zijn er zich niet van bewust geweest ooit God ontmoet te hebben; ze beschouwden zichzelf misschien als ongelovig, het doet er niet toe. 

Het enige dat telt is dat ze hongerigen hun brood hebben gereikt en dorstigen water. 

Even zomin hebben de kinderen van de duisternis ooit God willen beledigen of passeren. Ze hebben er geen weet van Hem genegeerd te hebben. Het enige dat telt is dat zij de naakten in de kou lieten staan.

Voor zijn werk heeft pater André veel bijeengehaald. Zijn vele weldoeners, en ook zijn familie, bijzonder Sjef, die daadwerkelijk steunde, bleef hij oprecht dankbaar.

Er wordt weleens gezegd: “Wat een mens is, hangt af van de zaak die hij tot de zijne maakt”.

Door zijn liefde voor het leven in zijn gekwetste vorm, door zijn dienstbaarheid aan de noodlijdenden heeft hij een stuk evangelie vertaald in de door allen verstaanbare taal van de goedheid.

Omdat er mensen zoals pater André tot onze congregatie hebben gehoord, ben ik blij Sacramentijn te zijn. 

Zijn levensmodel is onnavolgbaar, maar zijn levenshouding bergt waarden die gelden voor altijd, – waarden die ons verbinden met het leven en sterven van Jezus van Nazaret. 

Omdat er steeds weer mensen gevonden worden die op oorspronkelijke en overtuigende wijze diens weg willen gaan, vatten wij moed om het te houden bij die waarheid en leven is.

Vanzelfsprekend voelen wij  pijn bij het heengaan van iemand die ons dierbaar is. Dat voelen wij ook en op een bijzondere wijze zijn heengaan, die voor ons, zeker voor mensen in Maputo, als een belichaming was van goedheid en levensvreugde.

Wie anderen bijstaat wordt welwillend ontvangen, lazen we in de eerste lezing. 

Zelfde woorden hoorden we ook in het evangelie:  Komt, gezegenden van mijn Vader, en ontvangt het Rijk dat voor u gereed is vanaf de grondvesting wereld.

Wie God welgevallig dient, die wordt ontvangen. Het is de dienst in de deemoed van de “onnutte knecht”, maar niet van het werkeloos wachten van de “luie knecht”, die zijn talent begraaft. Zo dienen, dat men zich bewust is te werken met het talent dat de Heer geschonken heeft, dat hem werkelijk toevertrouwd is opdat hij voor de Heer vruchten zou opleveren. André heeft met zijn talenten gewerkt en veel vruchten voortgebracht.

Aan die God welgevallig dient zal Hij als de rechtvaardige rechter, recht verschaffen.

Pater André, dank voor alles, voor jouw inzet en geloof, voor jouw trouw aan je zelf en aan de mensen om je heen, voor de hoop die je velen heel  gaf. Het ga je goed en tot ziens bij God. Vergeet ons niet. Jij blijft ook onder ons voortleven in de mooie herinneringen die we van jou met ons meedragen. A Dieu.