Zondag 19 juni, Pater Aloys

Sacramentsdag

Wij zijn de grote feesten van onze kerk begonnen met witte donderdag. Waar wij de gedachtenis van Jezus vierde dat hij met zijn leerlingen het oude Paasmaal vierde van het joodse volk, immers Jezus was een jood. Hij brak het brood en deelde de wijn. Dit Paasfeest kreeg een andere betekenis toen Jezus zei bij het breken van het brood: “dit is mijn lichaam” en bij het delen van de wijn: “dit is mijn bloed”. Zoals wij dat hoorde in de tweede lezing. Daarmee gaf hij aan hoe hij er voor ons wilde zijn en zijn belooft lag daarin: Ik blij met jullie tot het einde der wereld. Toch ondanks deze beloofd en gebaar weten wij dat zijn leerlingen toch twijfelde. Immers zijn zagen bij de verschijningen hem als een spook of als een tuinman. De leerlingen voelden zich klein, sloten zich op in een zaal om maar niet opgepakt te worden. 

Ook vandaag zien wij dat de leerlingen twijfelen. Zij zijn op 

eenzameplek. Er is niet veel. Wij kennen dat ook als wij onverwacht bezoek krijgen en weten dat er bijna niets in huis is wil je je bezoek voor de avond weg hebben. Het is niet gemakkelijk om te zeggen: Je bent te veel of ik schiet te kort. Nu is dit zomaar een bezoek maar het bezoek bij Jezus is van eenandere hoogte. Jezus heeft genezingen verricht en had het volk toegesproken. Het volk wilde verdieping. Maar als alles in de lucht blijf hangen. Als God geen handen en voeten krijgt in ons wat dan? De leerlingen weten geen goede raad met Jezus oproep: Geef gij ze maar te eten!! Wij hebben niet veel twee vissen en vijf broden zeggen zij. En in  2022 horen: Wij hebben niet veel inbreng in onze maatschappij. De kerk zit aan de rand. Wij worden niet genoemd tijdens de maatregelen rond corona. O ja, als het mis gaat. Te veel kerkgangers of met een vraag: moeten de kerken zich daar ook aan houden? 

Het verhaal van vandaag wil de twijfel weg nemen. 

Je hebt genoeg in huis om er te zijn. Je hoef niet meer of minder te zijn. Geef gij ze maar te eten. Doe met wat er is. Onze kerk is klein hier in Brakkenstein de grote kerk moesten wij afbreken. Het heeft niet meer de betekenis van vroeger. Nog niet zolang geleden heeft onze gemeenschap meegedaan aan de werkgroep: “Religieus erfgoed” in Nijmegen. 

De stad vindt het uniek dat er een kerk is in onze stad waar 4 keer op de dag gebeden wordt. Dat men in stilte kan bidden. Daarnaast stel ik vast dat deze kerk en klooster een aantrekking heeft voor mensen die met vragen en om advies komen. De grote processie zijn er niet maar wat wij hebben kunnen wij delen. En als de een deelt zul je zien dat andere ook delen en dan hou je meer over dan je dacht. 

God gaat met je mee je bent niet alleen. 

Geloof het maar!!!!!!!!!!!!