Zondag 4 februari, 5e Zondag door het jaar, Pater Fons
In december stond er een artikel in het Katholiek Nieuwsblad over priesters met een burn-out. Ze spraken zelfs over een golf van burn-outs bij Nederlandse pastoors. Er werden enkele geïnterviewd en daaruit kwam naar voren dat toenemende werkdruk, parochiefusies, financiële problemen van de parochie en kerksluitingen stress veroorzaken.
En misschien heeft u het ook gelezen in de Gelderlander van afgelopen dinsdag, dat de pastoor van Millingen de kerk in Ooy moet sluiten omdat er geen vrijwilligers meer zijn. Ook iets om stress van te krijgen.
Uit onderzoek bij de zeven Nederlandse bisdommen blijkt dat de psychische problemen van priesters worden onderkend, maar tegelijkertijd ontkennen woordvoerders dat er sprake is van een toename van het aantal burn-outs.
Cijfers kunnen ze niet geven ‘omwille van vertrouwelijkheid’.
Overigens is dit geen Nederlands probleem. In het katholiek Nieuwblad van afgelopen week stond dat in Frankrijk de bisschoppen een huis geopend hebben voor priesters met een burn-out. Een plek waar ze tot rust kunnen komen
In heel Nederland neemt het aantal burn-outs jaar na jaar toe. Recent onderzoek van onderzoekscentrum TNO toont aan dat in 2022 1,6 miljoen mensen in Nederland last hadden van burn-outklachten. Dat is zo’n 20 procent van de beroepsbevolking. In 2021 waren het er nog 1,3 miljoen.
Burn-out, stress en druk zijn.
Het lijkt misschien allemaal heel erg tijdsgebonden, maar dat is het niet.
Dat zien we in de eerste lezing, een uittreksel uit het boek Job, en dat is meer dan tweeduizend jaar oud. We horen hem niet vaak. Uit het boek Job wordt op de zondagen maar 2x gelezen. Alleen in het B-jaar, vandaag dus, en op de 12e zondag.
Vandaag horen we woorden als ‘zwoegen, naar schaduw snakken, dag en nacht tobben, niet kunnen slapen, ziek van onrust, dagen die voorbijvliegen, het einde nabij.’
Allemaal woorden van een man die zichzelf voorbij lijkt te leven, zoals zovelen dat vandaag doen: mensen die geen tijd hebben om te leven, mensen die vergeten te leven, mensen die zichzelf voorbij leven, net als Job.
Dat druk zijn is van alle tijden. Ook pater Eymard had er last van en hij zag het ook in zijn omgeving, in de grote steden in de 19e eeuw vooral bij de parochieherders. Hij kende hun moedeloosheid van de stadspastoor, met parochies van meer dan 50.000 mensen, de pastoors die zich dood werkte,
geen tijd meer vond voor bezinning en gebed en toch geen aansluiting vonden in de nieuwe wijken. Pater Eymard leed er erg onder dat veel priesters helemaal opgingen in allerlei uiterlijke aktiviteiten, hoe apostolisch van aard ook.
Het deed hem leed te zien hoe priesters hoe totaal leeg gewerkt waren, omdat er geen tijd meer over was voor gebed. En dat niet alleen bij de priesters.
Wat een rust straalt Jezus daartegenover uit. Wie het eerste hoofdstuk van Marcus leest denkt ook dat Hij het druk heeft.
Hij is voor het eerst als profeet opgetreden in de synagoge van Kafarnaüm,
de mensen waren aangegrepen door zijn woorden van liefde en vrede en Hij heeft een man bevrijd van een boze geest.
Nadien is Hij meegegaan naar het huis van Simon Petrus en Andreas, en daar geneest Hij de schoonmoeder van Simon Petrus die met koorts te bed ligt.
En net als in de synagoge blijkt opnieuw de rust die Hij uitstraalt: Hij gaat naar de zieke vrouw toe, neemt haar bij de hand en laat haar opstaan. Die rustige zorg geneest haar zozeer dat ze meteen voor Jezus en de anderen begint te zorgen.
Rustige hulp, dat is wat Jezus ons vandaag leert. En Jezus leert ons nog iets anders. In stilte terugtrekken en bidden.
Er staat zo’n mooi tussenzinnetje in het evangelie van vandaag: In alle vroegte, het was nog nacht, gaat Jezus naar buiten naar een eenzame plaats om te bidden.
Ook hij kent zijn twijfels en zwakte, daarom oriënteert Hij zich op Abba God, die hem immers tot deze taak heeft geroepen. Hij haakt aan aan de stroom van God.
Hij komt tot stilte en bezinning, Hij maakt contact met zijn binnenste.
En dan weet Hij dat Hij zich niet moet laten verleiden om te blijven op de plaats van succes, maar verder moet trekken om zijn boodschap te verkondigen op andere plaatsen. Overal moeten de mensen immers horen over de Blijde,
de Goede Boodschap van God! Voortdurend en op vele plaatsen zal Hij de demonen van onderdrukking, doem en schuld en van ziekte op de vlucht moeten jagen. Hij gaat verder, Hij houdt zijn doel voor ogen.
Pater Eymard spoorde ook in zijn tijd aan om stilte te nemen voor gebed en dan bijzonder te bidden bij het H. Sacrament Daar leert men de betekenis van de Eucharistieviering.
Daar dringt het mysterie van het geloof door dat evenzeer het mysterie is van Gods liefde.
Breng de mensen naar de Eucharistie, zei hij, leer ze omgaan met God.
Leer ze dat God van ze houdt, en leer ze van God houden.
Hier, in het gebed, kan men de kracht opdoen om verder te gaan.
Daarom is goed dat we naar de kerk blijven komen.
Hier komt onze koortsachtige jachtigheid tot rust en kunnen we goed van kwaad onderscheiden, tijdelijk belang van eeuwig belang, het materiële van het geestelijke, het onbelangrijke van het belangrijke. Hier kan Jezus zijn goede werk aan ons doen.
Mensen hebben altijd veel argumenten om niet te komen. ?
Wat is uw argument om wel naar de kerk te gaan? We hebben feitelijk maar één argument. ‘Hij’ is dat argument en Hij is genoeg.
Zusters en broeders, zoals altijd wijst Jezus ons de weg aan in het leven.
Een weg van rust, van vrede, van hulpvaardigheid in de drukte van het leven. Een weg die Pater Eymard ook wijst.
En ook een weg van lovend en dankbaar bidden tot de Heer onze God.
Laten we die weg proberen gaan.
En hopelijk kunnen ook de vele parochieherders die het moeilijk hebben deze we gaan. Bidden wij bijzonder voor hen. En steunen wij hen. Amen.