Brief in de Paastijd voor parochianen Sacramentskerk en Parochie Cosmas en Damianus
Beste Mensen,
Terwijl ik in de hal van de kerk ben hoor ik op de achtergrond een lied: “Als de lente komt dan stuur ik jouw, tulpen uit Amsterdam”. Even wil de zanger de stilte verdrijven uit zijn eigen leven, het leven op het plein en van de oudere mensen waarvoor hij staat te zingen. Even wat vrolijkheid in deze niet gemakkelijke tijd. Wij hebben Pasen gevierd. Voor Iedereen was deze tijd anders. In ons klooster vierden wij, namens velen, de liturgie achter gesloten deuren. Dat is een vreemd gebeuren met acht mensen rond het altaar. Maar van de andere kant had ik toch het gevoel van: “Dat u erbij was”. Aanvankelijk vond ik dit vreemd. Ik heb er zelfs over nagedacht, dit vieren niet te doen uit solidariteit met u. Totdat een mevrouw mij aansprak met de woorden: “Maar jullie doen toch wel namens ons de eucharistie vieren.” Dat gaf voor mij de doorslag. Maar toch, op de een of andere manier was dit vieren niet af. Het lijkt op een zanger die zijn lied zingt, maar de toehoorders en de meezingers doen niet mee.
Toch trekt de tijd zijn sporen en ik zeg met de woorden van broeder Isidorus: “God zal erin voorzien.” Een zin van geloof en vertrouwen.
Intussen blijft het virus zijn tol eisen en doen wij voorlopig nog alle activiteiten op een afstand van 1,50 cm: vieren, winkelen, wandelen enz.. Wij zitten in de Paastijd, tijd van ontdekken. Leerlingen zien Jezus, anderen geloven dit niet (iets van alle tijden). Thomas de ongelovige kan het eerst niet geloven. Maar zo gauw hij Jezus ziet, met de wonden van zijn kruisdood, hoeft hij gelukkig geen 1,5 meter van Hem weg te blijven. En als Jezus aan Thomas vraagt om Zijn wonden aan te raken is afstand snel overbrugt en dringt de waarheid tot Thomas door en zegt hij “Mijn Heer en mijn God”.
De navolgers van Jezus, niet alleen Thomas maar ook wij, kunnen ondanks Geloof, Hoop en Liefde niet langs het lijden heen. Wij zijn een deel van onze tijd, met alles wat die tijd met zich meebrengt. Wij lezen en horen niet alleen over het lijden nu, maar ook over andere tijden uit onze kerk. Tijden waarin veel leed werd afgewisseld met vreugdevolle gebeurtenissen. Het elkaar in die tijden nabij zijn valt binnen de 1,5 meter afstand! Ik wil maar zeggen, er komt weer een tijd dat wij elkaar weer kunnen aanraken, ons láten aanraken in het vieren van de eucharistie.
Weet u, ik zie er naar uit…………………………………..
Met broederlijke groet,
Pastor Aloys
21 april 2020