Heilige familie

Pater Fons

Het is de tijd van het jaar wanneer gezinnen en families in normale tijden samen zitten, gewoonlijk, aan een rijk voorziene dus in een gezellig, warm en versierd interieur. Maar dit jaar, zoals vorig jaar zijn we weer beperkt door de pandemie. De reclames van de supermarkten laten iets anders zien. Wat een rijkdom, wat een luxe, wat een blij en gelukkig gevoel.

De ergernis over de lockdown valt in het niet als je kijkt naar gezinnen die in ellende leven, hier dichtbij in Heumensoord, zonder huis, zonder geld, zonder land. We horen over overvolle asielzoekerscentra’s, en een stroomvluchtelingen, hele gezinnen, richting Europa. En dan gezinnen die in oorlogsgebied leven, of voedseltekorten hebben.
Het beroerd ons, we worden er mistroostig en verdrietig door omdat we ons onmachtig voelen en we zelf niet durven in actie komen.

Gelukkig zijn er altijd wel mensen die, hoe bescheiden ook, wel iets durven ondernemen. 

We proberen wel hen bijv. financieel bij te staan maar tegelijk weten we dat, wat we ook doen, het steeds maar een druppel op een hete plaat is. 

En dan horen wij vandaag over het gezin uit Nazareth. We kennen de verhalen over de vlucht naar Egypte, op de vlucht voor een dictator ( Herodes ).

En vandaag het verhaal over de vermissing van Jezus. 

We vieren vandaag het feest van dit gezin, de Heilige familie.

Een heilige familie, wat is dat eigenlijk? En hebben wij iets aan dat gezin van Nazareth? 

Over de jeugdjaren van Jezus is zo weinig geweten dat wij ons geen beeld kunnen vormen van de kleuter, de puber of de jongeling. De evangelisten hebben Hem uiteindelijk maar leren kennen wanneer Hij gelouterd was en bereid Gods weg te volgen, en toen was Hij 30 jaar en Zijn wilde haren reeds kwijt.

Waarom dan toch dat feest en het gepraat over een “Heilige Familie”?

Wij mensen hebben nu eenmaal nood aan voorbeelden, aan idealen. Daar trekken we ons aan op, die maken ons duidelijk of we goed bezig zijn. 
We vinden ons terug in de bezorgdheid van Jozef en Maria wanneer ze merken dat hun kind zich niet in de karavaan bevindt en ook niet bij familie is. Wat een angst! En wat een vreugde bij het terugzien. 

Met dan onmiddellijk het onthutsende antwoord van de jeugdige Jezus. Wat zocht Hij in de tempel, Hij was nog maar 12 jaar. Hij was nog geen “bar mitswah”. (nog geen vormeling)
Wil Lucas hiermee aangeven dat Jezus vroegrijp was? 

Wat Maria wel wist is dat Jezus een bijzonder kind was. Nu gaan alle ouders, en zeker moeders ervan uit dat hun kind bijzonder is.
Lucas, die dit relaas lang na de dood van Jezus heeft opgetekend weet natuurlijk hoe het verder met Jezus gegaan is. Misschien heeft hij dit verhaal via anderen vernomen want een echt vervolg is er niet, alleen de droge opmerking en ik citeer: ‘Hij ging met hen mee en schikte zich naar hen!’

Waarom vinden wij het gezin van Nazareth een Heilig gezin? 

Van bij de boodschap van de engel heeft Maria zich geschikt naar de vraag en de wil van God. Maar ook Jozef heeft God in zijn leven toegelaten wanneer hij Maria tot zijn vrouw nam en zorg droeg voor haar en het ongeboren kind dat duidelijk niet van hem was.
Meer nog, door deze daad bracht hij Jezus onder in de stam van David, want het was Jozef die tot de nazaten van David behoorde.

In deze tijden van gebroken en nieuw samengestelde gezinnen is het niet makkelijk kinderen in harmonie en in een rustige sfeer op te voeden. We moeten ze tot zelfstandige mensen maken, we mogen de teugels niet te strak houden, toch verlangen we wat discipline van hen, zowel in de studie als in de omgang met de anderen. 

Het is met een zucht van opluchting dat we, wanneer ze hun weg gevonden hebben en zich als een goed mens in de maatschappij bewegen, kunnen laten gaan, maar wie durft het, zich op de borst kloppen en denken, laat staan zeggen: “Ik heb het goed gedaan!”

Eigenlijk heeft Maria dit niet mogen beleven, want, toen Jezus volwassen was, en ondanks de vele wonderen en wijze raadgevingen. De duidelijke verbondenheid met God, die Hij Vader noemde, schopte Hij zozeer tegen de gevestigde macht, dat zij wel gedacht en geweten heeft dat zo’n gedrag naar mensenmaat verkeerd moest aflopen. 
Haar heiligheid is: dat ze Hem nooit afgevallen is. Misschien ook een bewijs van haar nooit aflatende verbondenheid met God. God had een plaats in haar leven. Daar zal ook haar kracht geschuild liggen.
De schriftteksten van deze dag doen ons nadenken over onze benadering van God, die voor sommigen de familiale banden, misschien ook wel religieuze gemeenschappen, en andere verbintenissen overstijgt. 

Maar niet altijd krijgt God de plaats in ons leven die Hij verdient.

Wij geloven te vaak dat wij het zelf zijn, die ons leven richting geven. 

Het evangelie roept ons op vertrouwen te hebben dat God het goed met ons voorheeft, en dat wij toch maar best de weg kunnen volgen die onze grote voorganger, en dat is Jezus, ons door zijn leven aangeeft.Wij mensen hebben nood aan voorbeelden, aan idealen, daar kijken we naar op, daar willen we naar leven. Amen.