36 jaar geleden begon ik voor het eerst de vierdaagse van Nijmegen te wandelen. Na zoveel jaren mag ik ieder jaar weer een grote bosbloemen ontvangen van bekenden en onbekenden. Daarvoor dank!!!Ik heb bewondering voor het publiek dat uren staat te kijken en te roepen om de lopers aan te moedigen of in te halen. Tijdens deze wandeling hoor ik vaak: “daar gaat onze pastoor” en zo nu en dan: “Dat is de koster”.
Nu ik een weekend na de vierdaags even zit te schrijven en mijn voeten en benen zit te bekijken. Geen blaren, geen spier pijn al 32 keer. O, wonderlijk lichaam. Maar ik denk ook: “Ik word ouder en je weet maar nooit? Je lichaam verandert en dan komt het moment van stoppen. Dat is de gang van het leven. Mijn broers Jos en Harrie hebben zich moeten afmelden voor dit evenement. Ieder jaar mis je die twee. Wij hadden ieder ons eigen ritme maar wij kwamen altijd weer samen om te eten en even bij te praten.
De afgelopen dag zei een medebroeder: De uitzending van de vierdaagse kan men ieder jaar weer opnieuw uitzendingen. Het is toch altijd hetzelfde. Toch ieder jaar is deze tocht der tochten steeds weer voor hen die meedoen anders. Ach, er zijn steeds weer dezelfde tradities of gewoons maar de ontmoeting van mensen die je ieder jaar weer hebt zijn bijzonder.
Dit jaar liep ik met een dorpsgenoot mee, ook een Groesbeker. Een man die weleens iets van mij gehoord had maar mij nooit gehoord of gezien had. (Groesbeek is zo groot) Samen zijn wij opgetrokken vanaf de start tot Groesbeekdorp. Hij sprak over zijn levenswerk en geschiedenis en ik over het mijne. De dag van donderdag was zo voorbij. In Brakkenstein en Groesbeek en alles wat tussen ligt groeten wij de mensen. Opvallend is, ieder jaar weer, dat aan de kant mensen staan die ook in de wijk en dorp veel doen. Geweldige mensen met hun gezang maar er zijn ook bij die opmerkelijk vermoeid kijken of “boos”.
Toch deze wandelroutes gaan door prachtige streken. Mooie velden. Ik merk dat ik van boer afkomst bent. Ik zie gelijk hoe het land er bij ligt en de boerderijen, de bruggen, huizen en kerken. Als er momenten zijn van stilte dan laten ik mijn blik gaan over het land en dan is er veel te danken. Tekst uit de bijbel komen dan in mij op en dan kan ik bidden midden in de massa. Dat klink heel gek maar dat is zo. Soms word ik aangesproken door een bekenden. Dan is het tijd om weer gewoon mee te lopen. Wat wonderlijk is het leven. Kostbaarder dan goud. Ik begin en eindig mijn dag altijd met eten en drinken, bidden, aan of uitkleden en rusten. Dit jaar ben ik, voor het eerst, bijna iedere dag gaan zwemmen en dat heeft mij goed gedaan. Dat houdt een mens waker. Geloof mij vierdaagse is zoveel meer dan wandelen. Maar je moet het willen zien, horen en ervaren. Ik denk: “Dat is heel het leven of niet soms?”
Broederlijke groet, Aloys