Door Peter Nissen.

Hand in hand zijn Dries van Agt en zijn vrouw Eugenie Krekelberg (‘mijn meisje’) afgelopen maandag, beiden 93 jaar oud, de eeuwigheid binnengetreden. Ik herdenk hen met respect en grote waardering.
Wij verschilden in leeftijd ongeveer een generatie. Toen Van Agt minister-president was, was ik student, en voor ons, kritische studenten, was hij zo ongeveer de verpersoonlijking van het rechtse kwaad dat wij verafschuwden. Na zijn politieke loopbaan veranderden zijn ideeën. Het meest duidelijk werd dat in zijn gepassioneerde inzet voor het lot van de Palestijnen. 
Na zijn politieke, bestuurlijke en diplomatieke carrière, die de komende dagen wel uitgebreid in de media belicht zal worden, keerden Dries en Eugenie terug naar Nijmegen, om precies te zijn naar de Heilig Landstichting. Hij was aanwezig bij mijn beide Nijmeegse oraties, in 1998, toen ik de leeropdracht kerkgeschiedenis aanvaardde, en in 2018, toen ik dat deed met de leeropdracht oecumenica. Rond mijn eerste oratie nodigde hij mij uit te zijnen huize aan de Catharinaweg. Hij moest voor een gezelschap spreken over een theologisch of kerkelijk onderwerp en hij had behoefte aan een lesje kerkgeschiedenis. Het werd een genoeglijk gesprek.
Toen zij later verhuisden naar een penthouse naast hun dochter werden Dries en Eugenie zo ongeveer onze overburen. Met enige regelmaat bezocht ik hem en spraken wij over geloofszaken. De inhoud van die gesprekken vind ik te delicaat om hier te delen. Maar ik kan wel zeggen dat hij niet schroomde om zijn geloofstwijfels te verwoorden, overigens ook niet in interviews uit die tijd. Met een grote souplesse bewoog hij zich tussen een zeker traditionalisme en een grote vrijmoedigheid en zelfs vrijzinnigheid. Toen ik remonstrants predikant werd, noemde hij mij ‘mijn arminiaanse vriend’; ‘amice’ bleef overigens de aanspreekvorm. Toen ik in 2018 aan de beurt was om de oecumenische volkskerstzang in Oosterbeek, waar ik toen remonstrants predikant was, te leiden, nodigde ik hem uit om gastspreker te zijn. Het werd een groot succes: begeesterd sprak hij een bomvolle kerk toe over het lot van de Palestijnen in de bezette gebieden en over het vredesproject ‘Tent of Nations’. In de auto terug verklapte hij dat hij een bladzijde van zijn speech kwijt was geweest. Niemand had het gemerkt.
Wij spraken ook over het manuscript van het boekje ‘Palestina in doodsnood’. Ik kon Marc Beerens adviseren om het uit te geven, hetgeen in april 2019 door uitgeverij Vantilt gebeurde. Het werd zo ongeveer de laatste publieke uiting van Dries van Agt, zijn hartekreet. Een maand later kreeg hij tijdens een toespraak in Den Haag een hersenbloeding.
Moge de gedachtenis van Dries en Eugenie ons tot zegen zijn.