Column op 24 september 2023 door ds. Bram Grandia

Vandaag is het de laatste zondag van de vredesweek.  Op 5 mei 1948 werd de Nederlandse afdeling van Pax Christi opgericht. Het doel was om katholieken via gebed, studie en actie een basis te laten  leggen voor een vreedzame wereld. Op die 5^e mei 1948  was ik precies veertien dagen oud. Het was een mooi jaar. De Wereldraad van Kerken werd opgericht in Amsterdam. De staat Israël werd opgericht om aan het Joodse volk dat haast was uitgeroeid in Europa een veilig thuis te geven. In dat zelfde jaar werd de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens aangenomen door de algemene vergadering van de Vereinigde Naties. Allemaal vredesinitiatieven 3 jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog. We zijn nu 75 jaar verder. Israël is een land dat diep verdeeld is, waar een muur Israëli’s en Palestijnen scheidt. De vrede lijkt verder weg dan ooit. De rechten van de mens worden op zoveel plaatsen met voeten getreden. We zijn ver weg van de wereld als een veilig gemeenschappelijk huis. Dan heb ik het nog niet eens over het klimaat.

En toch. Ik ben de afgelopen week op verschillende plekken in het land geweest om lezingen te houden over de Pax Christi, de vrede van Christus.  Ik verlang intens naar die vrede. Jarenlang liepen jong en oud mee in Pax Christi voettochten voor de vrede. Daar werd gezongen: Dona nobis pacem. De vredesbeweging is na de val van de muur klein geworden. Het doel leek bereikt.

Toen ik afgelopen zondag in de auto stapte op weg naar een vredesdienst in Breda hoorde ik op de radio het Gregoriaanse gezang : Da pacem: Geef vrede. Het ontroerde me.  Het is een gebed. Ik denk aan het boekje van Huub Oosterhuis uit 1966: Bid om vrede.  Die teksten en die liederen leren ons een andere taal. Terwijl ik dit schreef luisterde ik naar het Da Pacem van Arvo Pärt:  Geef vrede Heer in onze dagen, want er is niemand anders die voor ons ten strijde trekt dan alleen U onze God. Een intens gebed om vrede voor onze wereld. Ik zie het als de taak van de kerk en van de christenen om voor te gaan  in dit bidden en zingen voor vrede. Zo leren we ook de haat die ons vandaag te pakken neemt te doven. We worden meegenomen in een andere geest, de geest van de Vrede van Christus.  Dat hoop ik intens.