De lezingen voor deze viering heeft Piet zelf uitgezocht. In een map op zijn kamer vond ik zijn wens. Helaas stond er niet bij waarom. Dan had hij mij het wat gemakkelijker gemaakt. Ik heb wel een vermoeden.
De eerste lezing uit Jesaja horen we vaker bij uitvaarten. Jesaja brengt beelden over de eindtijd, die zowel redding als oordeel en afrekening inhouden. God is de uiteindelijke vrede. Wanneer hij regeert, is verdeeldheid verdwenen, is de droefheid voorbij en de dood overwonnen.
Het evangelie geeft een beeld van God dat Piet heeft verkondigd in zijn lange en rijke pastorale leven. Hij heeft, waar hij als missionaris heeft gewerkt veel armoede en ellende gezien.
Jezus bedoelt zeker als Hij vandaag zegt: Komt allen tot mij die belast en beladen zijt. Op de eerste plaats de mensen die gebukt gaan onder de last van zonde en onmacht. Hij wil zijn volk van zonden verlossen.
De goedheid van Jezus kent geen grenzen. Hij wil heel de zondelast van zijn volk op zich nemen. Hij wil rust geven voor onze ziel. Jezus bedoelt ook zeker – dat blijkt uit de samenhang – alle mensen die zuchten onder het juk van de wet.
De Schriftgeleerden hadden de wet met zoveel geboden en verboden overladen, dat de gewone mensen geen overzicht meer hadden over wat mocht en niet mocht. Daarom voelden zij zich voortdurend als zondaars.
‘Wee u Schriftgeleerden,’ zegt Jezus. ‘gij legt de mensen haast ondraaglijke lasten op.’ Jezus geeft ons maar één gebod, het gebod van de liefde, en dat gebod mag geen juk zijn, die last moet licht te dragen zijn: Mijn juk is zacht en mijn last is licht.
Tenslotte bedoelt Jezus ook heel zeker alle mensen, die neergedrukt worden door de last van ziekte, eenzaamheid, werkeloosheid, armoede en zoveel andere dingen die het leven tot een drukkende last kunnen maken.
Voor al die mensen wil Jezus een teken van hoop zijn. Hij nodigt hen uit: kom tot Mij, vertrouw je aan Mij toe en je zult rust vinden.
Die mensen, mensen in grote armoede, zieken etc. ontmoettte pater Piet in Brazilië. Dat beeld van de barmhartige God heeft hij verkondigd en zelf voorgeleefd.
Zelfs in de laatste maanden voor zijn overlijden had hij nog contact met een arme familie in Brazilië en steunde hen financieel.
Pater Piet heeft het grootste deel van zijn missionair leven in Brazilie gewerkt.
In de jaren tussen 1953 en 1958 vooral in de vorming van onze jonge religieuzen in Fortaleza en Estancia Mariante. Hij werd Braziliaan met huid en haar zoals hij zelf schreef in een levenslied dat ik vond in een boekje met de titel: pater Piet viert zijn 60 jarig priesterfeest in pater Eymard’s geest. Pater Eymard is de stichter van onze congregatie.
Toch moest hij het land verlaten omdat hij gevraagd werd om naar Mozambique te gaan. Opnieuw in de vorming. Als leraar latijn en wiskunde in Sao Paulo de Messano en in Namaacha. Dat was van 1959 tot 1963. Er brak een revolutie uit en Piet verliet het land om via Nederland terug te keren naar zijn geliefde Brazilië.
Nu werd het vooral pastoraal werk in onze parochies in Porte Alegre, Alegria en Recife. Daar was hij ook lid van de kerkelijke rechtbank en als volgeling van Pater Eymard, onze stichter, ook leider van eucharistische beweging. In die tijd was hij daar ook samen met de paters Joep Amting en Hub Piët. Toen deze laatste terugkeerde naar Nederland nam Piet zijn pastoraat over op de eilanden bij Porto Alegre. Dat was dus met de boot veel heen en weer varen tussen de eilanden. Hij verzorgde zijn pastorale bediening met een uitzonderlijk sociale bewogenheid.
Die mensen wilde hij dus hoop geven en hen Jezus verkondigen: die mensen die onder lasten gebukt gaan rust en verlichting wilt schenken.
In het eerder geciteerde levenslied schrijft Piet: In Brazilië terug werd ik pastoor, lag maar zelden op één oor.
Hij heeft hard gewerkt en sober geleefd. Heel zijn leven tot zijn dood leefde hij sober.
Ik zijn levenslied schreef hij: Op het eind kreeg ik pensioen en dacht: nu ga ik het anders doen; weer bidden en studeren en van je vrije tijd profiteren.
Dat ‘anders doen’ was dus zijn terugkeer naar Nederland in 1991. Het werd geen stilzitten. Hij werd vicaris van onze communiteit op de Berckt in Baarlo en pastor van de in de nabijheid gelegen parochie de Boekend en
vaste assistent voor de Zusters in de omgeving. Na de verkoop van de Berckt verhuisde hij naar de pastorie van Steijl om van daaruit pastoraat te doen.
Piet, inmiddels 81 jaar oud, keerde in september 2004 terug naar Brakkenstein waar hij in 1939 was ingetreden. Waar anderen aan stoppen denken nam Piet ook hier enkele pastorale taken op zich. Zoals assistent bij de zusters Onder de Bogen in Groesbeek en wat hem zeer dierbaar was: het ouderenpastoraat in het Verzorgingshuis Boszicht. Iedere zondag vierde hij daar de Eucharistie en ging voor in uitvaarten.. Dat was van 2004 tot 2016 Piet was toen 93 jaar.
Slecht zien en lichamelijke klachten dwongen hem om te stoppen. Maar hij was niet iemand die zich afsloot. Zelfs niet toen hij, vanwege zijn gezondheid, verhuisde naar Aqua Viva. Hij was graag tussen de mensen, deed mee met alle activiteiten, of het nu een culturele- of een spelletjesmiddag was, Piet was er.
Een hoogtepunt voor hem was natuurlijk zijn 100ste verjaardag. Het was even spannend of hij het zou halen. Maar wonderwel leefde hij helemaal op.
Hij genoot van het bezoek van burgemeester Bruls, het samenzijn die dag met familie, confraters en medebewoners van Aqua Viva. Hij was dankbaar dat hij het mocht halen en mocht vieren. Zoals hij ook dankbaar was voor de goede zorg die hij in Aqua Viva ontving.
Vrijwel iedere dag liep Piet naar ons klooster, voor de H. Mis, de aanbidding van het Heilig Sacrament, het getijdegebed en zeker zo belangrijk voor hem het samenzijn met zijn confraters. Koffiedrinken en andere bijeenkomsten.
Piet had een sterk geloof. Dat had hij al van thuis meegekregen. Hij was het vierde kind in een gezin met zeven kinderen dat volop gelovig en kerks was. Zijn ouderlijk huis was de boerderij in Velp bij Grave.
Hier vond hij zijn roeping: In zijn levenslied schrijft hij: ‘Na mijn eindexamen zocht ik naar een weg. En de pastoor riep: Zeg, “Piet ga naar het seminarie.
De wereld is toch maar larie. Het was een goede keus, dat zeg ik nu nog, heus.
Piet was ook een familie-mens, Er was een hechte familieband. Nog iedere zondag telefoneerde hij met zijn schoonzus Nellie in Boxmeer.
De broers en zussen zijn hem voorgegaan in de dood. Piet had gevraagd ook speciaal voor hen en zijn ouders te bidden in deze viering.
We wisten dat ondanks zijn hoge leeftijd, zijn gezondheid broos was.
3 weken na zijn 101ste verjaardag is hij na een kort ziekbed overleden.
Hij kan terugkijken op een rijk pastoraal, missionair leven. Hij heeft het niet gedaan om geprezen te worden – maar bewogen door innerlijke levenskracht, door verlangen om met zijn rijke gaven het leven van zijn medemensen te verrijken.
Pater Piet was een dankbaar mens maar ook wij mogen dankzeggen om de goede mens die hij was, om het vele goede dat Piet heeft gedaan voor kerk en congregatie voor zijn familie voor vele mensen die heeft mogen ontmoeten.
Dat goede is niet uit de tijd, het zal dit nooit zijn: het blijft voor eeuwig.
De levende God wil niet de dood van de mensen: Hij wil het leven;
geen duister einde, maar een lichtende voleinding; een echte toekomst waarin de eer van God en de vrede voor de mens samenvallen.
Die echte toekomst vieren wij vooraf in deze eucharistie, in deze gedachtenis van Jezus’ dood die reden en waarborg is van verrijzenis en leven.
Laat ons dit geheim, deze maaltijd gelovig en dankbaar vieren, wetend dat Jezus’ levenwekkend woord krachtig is om de gedaanten van brood en wijn om te scheppen in zijn lichaam en bloed, voedsel voor ons echte, eeuwig leven.
Piet mag jij nu aanzitten aan de hemelse maaltijd waarover Jesaja spreekt en ook uitroepen: Dat is onze God, op wie wij hoopten: Hij heeft ons gered! Amen.