Zondag 25 februari, 2e Zondag veertigdagentijd, Pater Fons

Als wij al de indruk zouden hebben dat de God die Abraham voor ogen staat kinderoffers vraagt, dan worden wij op het eind van het verhaal gerustgesteld. Het werkelijke offer dat van hem gevraagd wordt is van een andere aard maar niet minder ingrijpend. 

Luisteren naar deze God betekent dat wij moeten leren dat wij onze toekomst niet kunnen maken, maar uit handen moeten geven, want echte toekomst is een gave en niet iets dat je op eigen kracht realiseert. 

Op een heel treffende manier wordt dit in de Bijbelse verhalen duidelijk gemaakt in vrouwen die onvruchtbaar zijn maar toch door Gods toedoen een zoon ter wereld brengen. 

Kinderen hebben betekent dat er toekomst is en er is geen grotere vreugde voor ouders dan om te zien dat hun kinderen in persoonlijke en werkomstandigheden goede vooruitzichten hebben.

Maar een kind verliezen betekent daarentegen dat ook je eigen toekomst in duigen valt en jouw verwachting van de dag van morgen de grond ingeboord wordt: het leven zal nooit meer hetzelfde zijn, maar wordt voortaan getekend door dat grote verlies en gemis! 

Net als Abraham wordt je dan door het leven op de proef gesteld: je ziet als een berg tegen de toekomst op, als je al niet alle vertrouwen in de dag van morgen opgeeft. 

Abraham gaat op weg, hoorden wij vandaag, hij beklimt de berg van de beproeving maar zal ondervinden dat er boven naar hem wordt omgezien. 

Dat is de naam van de berg waarop hij al wat hij bezit moet prijsgeven. 

Maar midden in dat opgeven van alle menselijke zekerheid hoort hij een stem en wordt hij aangesproken bij zijn naam. Hij ontvangt zijn toekomst terug! 

Wij raken hier aan een diep geheim dat we met huiver en voorzichtigheid met elkaar mogen delen. In het hart van onze beproeving zal er een licht gaan schijnen. 

Daarover spraken Mozes en Elia en Jezus boven op de berg: dat deze Mensenzoon veel zal lijden, maar op de derde dag zal worden opgewekt! 

Zo zal Jezus Wet en profeten in vervulling doen gaan en ons het geheim van waarachtig leven tonen. 

Zijn leerlingen wilden hem vasthouden en daar blijven, maar zij moeten net als wij vertrouwd worden met het levensgeheim.

Waar wij allemaal in beproefd zullen worden is in de grote verleiding om ons leven zelf in de hand te willen houden, maar luisteren naar de man van Nazareth betekent dat wij zullen leren dat lijden en beproeving ons leven zullen louteren. Het is de diepe waarheid van het evangelie dat wie zijn leven verliest het zal vinden. 

Het zaad ligt te slapen en zal ontkiem zingen we in een van onze kerkliederen. Het is de graankorrel die in de aarde valt en ons op een wondere wijze tot voedsel wordt. Het werkelijke leven is iets dat ons in de schoot valt. 

Soms is dat een prachtig en troostend beeld, maar ook kan het een harde en verscheurende realiteit zijn.
Alleen in de stilte  van het gebed zullen wij dit geheim gaan verstaan en er ons aan toevertrouwen. 

Het is het diepste geheim van ons geloof dat er naar ons wordt omgezien als de pijn het grootst is en het gemis het diepst. 

Het zaad dat in de aarde valt houdt een belofte in: omdat het zelf te gronde gaat vormt het een nieuw begin! Midden in de dood wordt er nieuw leven geboren, worden wij van gedaante veranderd, worden wij kinderen van God. 

Aan Hem mogen wij vasthouden in goede en kwade dagen, tot in de dood! Amen.